ค่าเบี้ยประกันชีวิต แบ่งออกได้เป็น 2 ประเภท ได้แก่ การประกันชีวิต และ การประกันวินาศภัย
ค่าเบี้ยประกันชีวิต ผู้ประกอบการซึ่งเป็นนายจ้าง ได้จ่ายค่าเบี้ยประกันชีวิตให้แก่พนักงานโดยกรมธรรม์ได้กำหนดผู้รับผลประโยชน์เป็นพนักงาน ค่าเบี้ยประกันดังกล่าว ถือเป็นเงินได้ของพนักงาน ต้องนำมาคำนวณเงินได้ของพนักงานแต่ละคน และค่าเบี้ยประกันชีวิตที่ผู้ประกอบการจ่ายให้กับพนักงานเป็นการทั่วไป (ไม่เฉพาะเจาะจงคนใดคนหนึ่ง) ผู้ประกอบการสามารถนำมาเป็นค่าใช้จ่ายในการคำนวณกำไรสุทธิได้
ค่าเบี้ยประกันอุบัติเหตุ หรือประกันภัยหมู่พนักงาน สำหรับกรมธรรม์ประกันภัย ที่มีกำหนดอายุเวลาไม่เกิน 1 ปี เฉพาะส่วนที่คุ้มครองค่ารักษาพยาบาลเท่านั้น และต้องเป็นบริษัทประกันภัยในประเทศไทย จึงจะไม่ถือว่าเป็นเงินได้ของพนักงาน ทั้งนี้ให้รวมถึงค่าประกันของลูกจ้าง สามี ภริยา บุพการี ผู้สืบสันดาน ที่อยู่ในความเลี้ยงดูของลูกจ้างด้วย
ค่าสินไหมทดแทน เงินที่ได้จากผลประโยชน์ของการประกันภัย เป็นเงินได้ที่ได้รับการยกเว้นไม่ต้องนำมาคำนวณรวมเป็นเงินได้ของพนักงาน
ค่าเบี้ยประกันชีวิต กรณีที่ผู้ประกอบการเป็นผู้จ่ายค่าเบี้ยประกันชีวิตให้กับพนักงานเป็นการทั่วไป ไม่ได้เฉพาะเจาะจงและได้กำหนดในกรมธรรม์ให้ผู้รับผลประโยชน์เป็นนายจ้างเอง นายจ้างสามารถนำค่าเบี้ยประกันดังกล่าวที่จ่ายแทนพนักงานมาเป็นค่าใช้จ่ายคำนวณกำไรสุทธิได้ ไม่ต้องห้ามและเงินค่าเบี้ยประกันชีวิตที่นายจ้างจ่ายแทนพนักงานถือเป็นประโยชน์เพิ่มของพนักงานต้องนำไปคำนวณภาษีเงินได้พนักงาน 40(1) และผลประโยชน์ตามกรมธรรม์ที่นายจ้างได้รับ นายจ้างต้องบันทึกเป็นรายได้ และเมื่อนายจ้างได้ส่งมอบผลประโยชน์ให้พนักงานตามระเบียบสวัสดิการ ถือเป็นส่วนหนึ่งของสัญญาจ้าง นายจ้างมีสิทธินำผลประโยชน์ที่ส่งมอบให้พนักงานมาถือเป็นรายจ่ายได้ ไม่ต้องห้ามตามมาตรา 65ทวิ(3) และ(13) ทั้งนี้ ผลประโยชน์ที่พนักงานได้รับจะต้องนำมาคำนวณเป็นเงินได้ของพนักงานบุคคลธรรมดา
บทความโดย : MichaelShaw
ที่มา : www.ThaiTaxINFO.com
