บทพิสูจน์สถาบันการเงิน...ฟันเฟืองสำคัญในวิกฤตโควิด

        สิ่งหนึ่งที่วิกฤตโควิดต่างไปจากวิกฤตครั้งก่อนๆ คือต้นเหตุไม่ได้มาจากปัญหาในภาคการเงิน แต่เพราะภาคเศรษฐกิจได้รับผลกระทบโดยตรงจากมาตรการควบคุมโรคระบาดและมาตรการปิดเมือง ส่งผลกระทบต่อผู้คนและธุรกิจรายย่อยจำนวนมาก ถึงครั้งนี้ภาคการเงินจะไม่ใช่ต้นเหตุ แต่สุดท้ายก็อาจโดนหางเลข ถ้าลูกหนี้ไม่มีรายได้มาจ่ายคืนหนี้ จนกลายเป็นหนี้เสียจำนวนมาก และอาจกระทบความมั่นคงของระบบสถาบันการเงิน ซ้ำเติมภาคเศรษฐกิจที่แย่อยู่แล้ว ทำให้วิกฤตลากยาวขึ้นอีก สุดท้ายก็หนีไม่พ้นภาครัฐที่ต้องรับมือกับศึกสองด้าน เข้าแก้ปัญหาทั้งภาคเศรษฐกิจและภาคการเงินที่เชื่อมโยงกันอยู่ เกิดภาระการคลังที่ต้องชดใช้ในภายหลัง  ในวันนี้จึงอยากชวนทุกท่านคิดว่า กลไกระบบสถาบันการเงินจะช่วยไม่ให้ประเทศต้องรับศึกสองด้านนี้ได้อย่างไร? 

        สังเกตว่ามาตรการต่างๆ ของภาครัฐทำผ่านสถาบันการเงิน (สง.) เป็นหลัก ส่วนหนึ่งน่าจะเป็นเพราะโครงสร้างของประเทศไทยพึ่งพาการระดมทุนผ่านระบบ สง. ในสัดส่วนสูง (bank-based economy) เกินกว่าร้อยละ 120 ของ GDP และเกี่ยวข้องกับผู้กู้รายย่อยจำนวนมาก เมื่อเทียบกับการระดมทุนผ่านตลาดหุ้นและตลาดพันธบัตรที่แม้จะเติบโตขึ้นมากจากในอดีต แต่ก็ยังมีสัดส่วนต่อ GDP น้อยกว่าอยู่ที่ประมาณ 100% และ 80% ตามลำดับ ณ สิ้นปี 2562 และมีจำนวนผู้ร่วมตลาดที่เกี่ยวข้องน้อยกว่า ดังนั้นในยามปกติ การปล่อยกู้ผ่าน สง. จึงเสมือนเป็นเส้นเลือดแดงใหญ่ที่รวบรวมเงินออมจากประชาชน ภาคธุรกิจ และภาครัฐ ไปจัดสรรให้ผู้กู้ที่ต้องการในภาคส่วนต่างๆ ของระบบเศรษฐกิจไทย แต่ในยามวิกฤตเช่นนี้ สง. ยังมีบทบาทเป็นกลไกสำคัญที่จะช่วยเหลือประชาชนและธุรกิจให้มีสภาพคล่องจากภาครัฐไปหล่อเลี้ยง เพื่อให้ผ่านพ้นช่วงเวลานี้ไปได้